Vietnam

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : Π. Φάληρο

ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: VIETNAM

ΚΟΥΖΙΝΑ: Βιετναμέζικη κουζίνα

-Έλα ζαργάνα μου να σε βγάλω έξω…Να σε πάω στη Βάρη, να φάμε τα κοψίδια μας, μπριζολάκια μας, τα λουκάνικά μας να πιούμε και ένα κιβώτιο σόδες να έρθουμε να ισιώσουμε….(Της είπα)

- Πάλι κοψίδια???? Πάλι παϊδάκια???? Πάλι θα πάμε στον βλάχο με τις μουστάκες??? (Μου είπε)

-Μα τι θές επιτέλους από μένα…Στα καλύτερα σε πάω (της απάντησα αγανακτισμένος)

-Θέλω να πάω να φάω κάτι που δεν έχω ξανά φάει…Να μην μυρίζουν τα ρούχα μου φεύγοντας….Να δώ εκλεπτυσμένο κόσμο….Το νερό να το έχουν σε παγοθήκη και όχι σε βρώμικες κανάτες (ανταπάντησε με απέχθεια).

-Το κέρατο μου μέσα…Πάλι για βρώμικο θα τρέχουμε μετά. Ντύσου και σε δέκα λεπτά είμαι εκεί…

Σε δέκα λεπτά ήμουν εκεί. Ντυμένος γαμπρός. Σινιέ…..Ζαργάνα μου, της είπα, απόψε θα σε κυκλοφορήσω στα καλύτερα….

Και την πήγα στο καλύτερο βιετναμέζικο εστιατόριο που ήξερα. όχι πως ήξερα κι άλλα δηλαδή, αλλά να μην μας περνάει και μπουρτζόβλαχους.

Το μαγαζί ήταν φοβερό…Όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα κυριλέ ασιάτικο εστιατόριο.

Ένας μη μου άπτου σερβιτόρος-μετρ-κάνω τα πάντα εκεί μέσα μας,  υποδέχτηκε στην στενή είσοδο και μας οδήγησε στο πριβέ τραπέζι μας. Χμμμμ…όχι και τόσο πριβέ.. Μάλλον απομονωμένο θα το έλεγα.

Η διακόσμηση έντονα ασιάτικη. Και πολύ καλόγουστη. Άνετα τραπέζια και καρέκλες με κόκκινο κάλυμμα, σαμπανιέρες σε κάθε τραπέζι για να βάλεις το κρασί και το νερό σου (ακούς ξινή..???).

Το μενού πολυποίκιλο, να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις....Τελικά καταλήξαμε σε μια απίστευτη σαλάτα με μοσχάρι και καυτερή σάλτσα και σε ένα πιάτο με 2 τεράστια  βιετναμέζικα spring rolls γεμιστά με λαχανικά και κρέας τα οποία τα συνόδευε η γλυκόξινη σάλτσα σε μια παραλλαγή της κλασσικής, για ορεκτικά.

Η σαλάτα πλούσια σε μοσχάρι και λαχανικά κομμένα ζουλιέν σου άφηνε εκ των υστέρων την καυτερή της γεύση και τα spring rolls ήταν όσο τραγανά έπρεπε, με αρκετή γέμιση….

Για αρχή ήταν ότι έπρεπε….

Τα κυρίως πιάτα ήρθαν από την χαμογελαστή σχιστομάτα σερβιτόρα, η οποία με άναρθρες ελληνοβιετναμεζικες κραυγές τα άφησε ευγενικά πάνω στο τραπέζι εξηγώντας μας τι είναι το καθένα.

Είχαμε επιλέξει χοιρινό με μήλα και μοσχάρι σετζουάν….και βέβαια το κλασσικό τηγανιτό ρυζάκι στην πλούσια έκδοση του να συνοδεύει…

Το χοιρινό με το μήλο ήταν καλό, αλλά δεν μας ενθουσίασε. Καλομαγειρεμένο βέβαια, αλλά το περιμέναμε κάπως διαφορετικό.

Το σετσουάν έδωσε ρεσιτάλ. Καυτερό όσο έπρεπε, χωρίς να θές να βάλεις το κεφάλι σου στην σαμπανιέρα μετά για να συνέλθεις. Μέσα στο πιάτο υπήρχαν χοντροκομμένα λαχανικά και πλούσια ποσότητα μοσχαριού κομμένη σε μικρά φιλετάκια….Νιαμιιιιιιιι….Εγώ το γεύμα μου το συνόδεψα με μπυρίτσα. Η ξινή με νερό.!!!!!!

Η βάρη ήταν μια ανάμνηση στο μυαλό μου….Είχε δίκιο η ξινή. Το εστιατόριο έσκιζε….Το επιβεβαίωναν και στα μάτια μας και τα γύρω τραπέζια….Ήταν η πρώτη φορά μέσα σε έθνικ κουζίνα που συναντήσαμε τόσες πολλές οικογένειες με παιδάκια τα οποία έτρωγαν, τα σκασμένα, σαν να μην υπάρχει αύριο.

 Όμως …..κάτι έλειπε….Βλέπεις οι γκουρμεδιές αυτές σε χορταίνουν μεν αλλά κάτι σου λείπει δε…και τελικά ανακάλυψα ότι είχα μια λιγουρίτσα για γλυκό….

Άνοιξα τον κατάλογο και διάλεξα το πιο περίεργο. Παγωτό κακάο μέσα στον καρπό του κακάο….Πρωτότυπο σκέφτηκα….

Ήρθε και το παγωτό μου με μια ομπρελίτσα πράσινη από πάνω. Ως παγωτό δεν έλεγε και πολλά. Νερό, της είπα είναι. Όμως ο καρπός του κακάο είχε μια τσαχπινιά….

Μου άρεσε αυτό το εσταιατόριο και θα ξαναπάω…Μου άρεσε που οι τιμές ήταν λογικές, που δεν έδωσα μια περιουσία και που φάγαμε κάτι πρωτότυπο, είδαμε καλό κόσμο, η ξινή είχε την σαμπανιέρα που ζητούσε και σταμάτησε επιτέλους για ένα βράδυ να γκρινιάζει….