ΚΟΥΖΙΝΑ: ΔΙΕΘΝΗς-ΛΙΒΑΝΕΖΙΚΗ

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : ΓΛΥΦΑΔΑ
ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: ΒEIRUT
ΚΟΥΖΙΝΑ: ΔΙΕΘΝΗς-ΛΙΒΑΝΕΖΙΚΗ

Ξεκινήσαμε και εμείς ένα Σαββάτο βράδυ, αργούτσικα θα έλεγα, με προορισμό την πολύσύχναστη και πολύβοη γλυφάδα.

Φτίσαμε αίμα μέχρι να φτάσουμε απο την κίνηση αλλά μέσα μας βαθιά πιστεύαμε απο το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει....

Τελικά, χωρίς μεγάλο ψάξιμο και αφού είμαστε και αστέρια στο παρκάρισμα φτάσαμε στον προορισμό μας.

Μπήκαμε στην γεμάτη με φυτά αυλή και οδηγηθήκαμε στο εσωτερικό χώρο του μαγαζιού.

Κανένας ενθουσιασμός....Αν εξαιρέσουμε τον σερβιτόρο με καπέλο ταλιμπάν και μια χορεύτρια με τιρκουάζ παραδοσιακή στολή η οποία ομολογουμένως ήταν καλή, δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε αν το μαγαζί ήταν ταβέρνα, σουβλατζίδικο ή παραδοσιακό Λιβανέζικο...

Το πρώτο μείον είχε ήδη μπεί στο τεφτέρι.

Το σέρβις? Χμ...το πάλευε όσο μπορούσε αλλά χωρίς να σκίζονται κιολας. Δεύτερη γραμμή στο μπλοκάκι...

Ας φάμε λέμε μια που ήρθαμε και έχουμε ξελιγωθεί....

Ανοίγουμε το μενού....και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε....

Υπήρχε ποικιλία απο ορεκτικά, τοπικά και μη...

Εύλογη ερώτηση: Τι δουλειά έχει η χωριάτικη με φέτα σε καθαρόαιμο λιβανέζικο?????

Το προσπεράσαμε όμως...

Είπαμε πάνω απο όλα καλή διάθεση και πείνα.

Παραγγείλαμε χούμους, σαλάτα ταμπουλέ, μελιτζανοσαλάτα, φαλάφελ, κάτι πιτάκια με κιμά ως ορεκτικό....

Το χούμους πραγματικά καλό...Μας φέρανε και μια γενναιόδωρη ποσότητα απο ΝΑΝ, πιτάκια δηλαδή λιβανέζικα, τα οποία τα πήραμε μαζί για τον δρόμο όταν φύγαμε...Το γιατί θα το καταλάβετε αν συνεχίσετε να διαβάζετε....

Η μελιτζανοσαλάτα έμοιζε με αυτή της μαμάς μου...Η μαμά μου δεν είναι απο το Λίβανο οπότε μάλλον για ελληνική την έκοψα.....Καλή ήταν, χωρίς πολλά μπαχαρικά και με ανεκτό σκόρδο...

τα φαλάφελ και τα πιτάκια με κιμά ήρθαν χλιαρά προς κρύα. Παρ όλα αυτά ήταν νόστιμα.

Η μεγάλη έκπληξη ήταν η σαλάτα με ταμπουλέ...Φοβερός ο μαιντανός , ζουμερή η ντομάτα, ξινό το λεμόνι....Ταμπουλέ δεν βρήκαμε....Ψάξαμε, ψάξαμε τίποτα...Μέχρι που ρωτήσαμε...ΑΑΑΑ!!!δεν βάζουμε πολύ ταμπουλέ...Ίσα ίσα για να υπάρχει..Ελα όμως που δεν υπήρχε...Τελικά βοσκήσαμε μαιντανό.

Ως προς το κυρίως πιάτο....

Δύο απο τα 8 πιάτα που είχε ως κυρίως δεν υπήρχαν, είχαν λέει τελείωσει...Δεν πειράζει βρε άνθρωπε, φέρε μας ένα κεμπάπ με κοτόπουλο και ένα με κιμά...

Ξάφνου εκεί μέσα στην πείνα γιατί μέχρι τώρα 3 άτομα με αλοιφές δεν τρέφονται, έρχεται μια μικρή πιατελίτσα σκεπασμένη περίτεχνα με μια πιτούλα..Την γνωστή πιτούλα που τρώγαμε με τις σαλάτες...

Κανένας δεν τολμούσε να σηκώσει την πιτούλα να δει τι υπήρχε απο κάτω... Προς έκπληξη μας στη συνέχεια καταλάβαμε οτι τα δύο κυρίως πιάτα ήρθαν ενομένα σε αυτή την λιλιπούτεια πιατέλα...2 καλαμάκια με κοτόπουλο το οποίο το έχουμε ξαναφάει όπου κι αν έχουμε πάει και 2 καλαμάκια με μπιφτέκι-κεμπάπ το οποίο το βρίσκεις και στο τελευταίο σουβλατζίδικο της Αθήνας.

Μα καλά μόνο αυτά είχε το πιάτο????Οχι βέβαια....Είχε απο κάτω 2 απο αυτές τις γνωστές και πολυφάγωτες πλέον πιτούλες, 2 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ψητές ντομάτες καιιιιιι μια χούφτα πατάτες τηγανητές....

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΞΕΝΕΡΩΜΑ...΄ξενερώσαμε τόσο πολύ που δεν τα φάγαμε ολόκληρα κι ας πεινάγαμε...

Ήπιαμε και απο ένα ποτήρι κρασί λευκό και πολύ νερό για να χορτάσουμε.

Ζητάμε τον λογαριασμό, ψάχνοντας στο μυαλό μας που έχε βρόμικο εκεί κοντά τουλάχιστον να πάρουμε κάτι για τον δρόμο.

Μαζί με τον λογαριασμό ήρθε και το γλυκό....Κάτι χαριτωμένα σιροπιαστά κρεπάκια γεμισμένα με παραδοσιακή λιβανέζικη κρέμα (δεν παίρνω κι όρκο)...

Ξεδιπλώνουμε τον λογαριασμό και δίνουμε 66 ευρώ εκ των οποίων τα 20 αφορούσαν την χρέωση μας για το θεσπέσιο κυρίως πιάτο (ναι ναι εκείνη την πιατελίτσα με τα καλαμάκια) τα υπόλοιπα για τον μαιντανό και τις αλοιφές και ανακαλύπτουμε οτι τα κομμάτια μας χρέωσαν και το γλυκό!!! Ίσως ήταν και η μόνη παραδοσιακή λιβανέζικη κίνηση που έκαναν....

Φεύγοντας πήραμε τα πιτάκια μαζί...Ίσως γιατί τα συνηθίσαμε, ίσως γιατί φοβηθήκαμε μήπως και δεν βρούμε βρόμικο στον δρόμο για το σπίτι.

Αμίλητοι κλαίγαμε τα λεφτά μας...

Ευχαριστώ δεν θα ξαναπάρω....