Γεύση

 Ουσιαστικά η αίσθηση γεύσης είναι πέντε διαφορετικές αισθήσεις από μόνη της λόγω των διαφορετικών τύπων γεύσης (γλυκό, αλμυρό, ξινό, πικρό, ουμάμι*), γενικά όμως αναφέρεται απλά ως μία ενιαία έννοια. Η αίσθηση της γεύσης, σε αντίθεση με τα την όραση, είναι αίσθηση που βασίζεται σε χημικές αντίδρασεις.

*Το Umami είναι η 5η βασική γεύση μετά το ξινό, το γλυκό, το πικρό και το αλμυρό. Ανακαλύφθηκε το 1908 από τον Γιαπωνέζο χημικό Kikunae Ikeda και οι ειδικοί κάλυκες που την ανιχνεύουν, εντοπίστηκαν πάνω στη γλώσσα το 2000 μετά από βιολογικές έρευνες.Στο χώρο των ανθρώπων της γεύσης το "Umami" εκφράζει την ουσία της νοστιμιάς και την έντονη συμπυκνωμένη γευστική πληρότητα. Για όσους δεν γνωρίζουν,η αίσθηση umami είναι ικανή να ανιχνεύσει το αμινοξύ γλουταμινικό οξύ, το οποίο είναι μια γεύση η οποία βρίσκεται στο κρέας και μερικά τεχνητά αρώματα.

Αστυνομία... γεύσης!

Σώμα ασφαλείας που θα αποκαλείται «Αστυνομία Γεύσης» ετοιμάζεται να οργανώσει η Ιταλία ώστε να εγγυηθεί την αυθεντικότητα των ιταλικών εστιατορίων σε όλο τον κόσμο.

Αυτό το σύστημα ποιοτικού ελέγχου θα περιλαμβάνει και απόδοση πιστοποιητικών ώστε να εξασφαλίζεται και η άριστη ποιότητα των ιταλικών κρασιών.

Τα ιταλικά εστιατόρια δεινοπαθούν λόγω του συναγωνισμού τους με χαμηλής ποιότητας "απατεώνες" δηλώνει ο υπουργός Γεωργίας της Ιταλίας Giovanni Alemanno. "Εκατοντάδες ιταλικά εστιατόρια ανοίγουν κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις το μόνο ιταλικό που διαθέτουν είναι το όνομα και η ιταλική σημαία στην βιτρίνα".

Τα εστιατόρια πλέον θα πρέπει να διαθέτουν κάποιο επίσημο πιστοποιητικό γνησιότητας ότι τα ζυμαρικά τους είναι σωστά μαγειρεμένα «al dente» ενώ τα υλικά θα πρέπει, εν μέρει τουλάχιστον, να προέρχονται από την Ιταλία. Σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας "The Guardian", το συγκεκριμένο σύστημα θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της εξαγωγής των ιταλικών προϊόντων, τα οποία θα μπορούν να προμηθεύονται οι ιδιοκτήτες εστιατορίων ακόμα και από το Internet.

Το σχέδιο για την ψήφιση του νόμου θα τεθεί σε ισχύ με την συνεργασία του συλλόγου ιδιοκτητών ιταλικών εστιατορίων.

BEER HOUSE - Κορυδαλλός

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : Κορυδαλλός

ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: BEER HOUSE

ΚΟΥΖΙΝΑ: Μπυραρία

Ήμασταν που λέτε τρισίμιση άθρωποι......δύο άντρες, η ξινή και μια αδύνατη (50 κιλά με τα παπούτσια).....

Και αποφασίσαμε οτι έπρεπε να επισκεφθούμε επιτέλους εκείνη την γωνιακή μπυραρία με τα τραπεζάκια έξω στον Κορυδαλλό απο την οποία περνούσαμε τέσσερις φορές την ημέρα και είχε πάντα κόσμο.....

Αφού η ξινή με έντυσε, με σιδέρωσε και με σενιάρισε την έστειλα με τους άλλους να πιάσουν τραπέζι και εγώ ξεκίνησα με την ησυχία μου.....Φτάνοντας είχαν ήδη αποφασίσει για τις μπύρες τους και απόμεινα εγώ ο άνακτας να δώσω την δική μου πινελιά στην παραγγελία. Αφού διάλεξα μια ξανθιά .....(πονηρε... μπύρα εννοω ) με περιεκτικότητα σε αλκοολ τόση ώστε όταν σηκωθώ να παραπατάω έκανα και την κίνηση ΜΑΤ...

-Φίλε πιάσε και την μεγάλη ποικιλία με  τα λουκάνικα....Και όχι τσιγκουνιές εεεε...

Μέχρι να έρθουν οι μπύρες και η ποικιλία έριξα μια ματιά στον χώρο....

Εμείς καθόμασταν στο μικρό πεζοδρόμιο, στα λιγοστά τραπεζάκια που έχει βγάλει.

Ο εσωτερικός χώρος, μικρός αλλά καθαρός, με όμορφα χρώματα και διακόσμηση φανέρα πειραγμένη απο δικοσμητή.....Όμορφο αλλά μικρό...Τον χειμώνα θα γίνεται χαμός σκέφτηκα....Θα στριμώχνονται οι μπυρόβιοι δίπλα στις δίμετρες  ξανθιες-μελαχροινές-κοκκινομάλες υπάρξεις που θα έχουν έρθει για να ανακαλύψουν με έκπληξη οτι υπάρχει κι άλλη μπύρα εκτός απο την Amstel, θα λένε τα δικά τους, θα γίνεται παιχνίδι....ότι πρέπει για εργένηδες....ΓΑΜΩΤΟ!!!!

Ο κατάλογος με τις μπύρες που μας είχαν πρίν λίγο φέρει ήταν αρκούντος μεγάλος για ένα τόσο μικρό μαγαζί....Επιτέλους αρχίζουμε να εξελισσόμαστε και στον Κορυδαλλό.Γιατί τελικά δεν είναι το μέγεθος που μετράει (λέμε τώρα!) αλλά το μεράκι και η τεχνική (ναι καλά!) του ιδιοκτήτη ώστε να μετατρέψει μια τρύπα σε έναν θησαυρό γεύσεων!!!!Οι επιλογές πολλές που μπορούσαν να καλύψουν όλα τα γούστα....Και της κοπελιάς που δεν πίνει και θέλει μια γλυκιά μπύρα με γεύση βατόμουρα και καραμέλα, και του άσχετου που θα διαλέξει οτι έχει ακούσει απο φίλους του αλλά και του εξελιγμένου μπυρόβιου ο οποίος θα επιλέξει μια παλαιωμένη μοναστηριακή....

Οι μπύρες ήρθαν συνοδευόμενες απο ένα γυάλινο μπολάκι ξεχειλισμένο με νατσος καλαμποκιού και μια υπέροχη σάλτσα bbq, του εμπορίου μην φανταστείς, αλλά απο αυτές τις ψαγμένες , τις ακριβές....

Πινάμε τις μπύρες μας και είχαμε ήδη ροκανίσει τα νάτσος όταν έφθασε ολίγον καθυστερημένη μπορώ να πώ και η ποικιλία.....Και μας αποζημίωσε......

Σε ένα μεγάλο ξύλινο πλατό με δυνατότητα περιστροφής, στρωμένο με φύλλα απο μαρούλια πράσινα κίτρινα και μώβ,  αναπαυονταν νωχελικά μεγάλα χορταστικά λουκάνικα διαφόρων γεύσεων. Άλλα ήταν γεμιστά με τυρί, άλλα σκέτα, κάποια με μπέικον.....Δίπλα τους τριγυριστά υπήρχαν μικρά κομμάτια απο σαλάμια αέρος και μπουκίτσες τυριών, λίγα κομμάτια απο μανιτάρια (ΦΑΟΥΛ φίλε, κονσερβα ματινάρια πλευρώτους ήταν, το κατάλαβα) και στην μέση μια μερίδα απο κλασσική γερμανική πατατοσαλάτα......

Στο όλο πλατό, για γεύση και για χρώμα υπήρχαν δύο βουναλάκια απο γερμανικό ξινολάχανο και πίκλες πατζαριού......ART DE LA TABLE σκέφτηκα και έπισα το μωβ πιρούνι.......

Η ώρα περνούσε και το πλατό ολοένα και άδειαζε...όπως και τα ποτήρια της μπύρας....Η συζήτηση μας ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με το περιβάλλον....Συζητούσαμε για μπυραρίες που κατα καιρούς είχαμε πάει, τις φόλες που κατα καιρούς είχαμε φάει, τους λογαριασμούς που είχαμε πληρώσει και το κλασσικό σιχτίρισμα στο τέλος.....

Για τρισήμιση άτομα που ήμασταν (είπαμε έιχαμε και την αδύνατη μαζί μας) η συγκεκριμένη ποικιλία ήταν ότι έπρεπε, όχι για να χορτάσεις άλλα για να φάς αξιοπρεπώς ένα μεζέ, να τσιμπήσεις απο όλα και να ικανοποιήσεις τον ευατό σου οτι για ακόμα μια φορά δεν σε έπιασαν κώτσο!!!

Ο λογαριασμός που ήρθε στο τέλος επιβεβαίωσε τα παραπάνω......ήρθε γρήγορα απο τον σερβιτόρο ο οποίος μας κοίταγε στα μάτια και χαμογέλαγε και δεν ντρεπόταν ούτε για αυτό που μας σέρβιρε όυτε για το αντίτιμο που λάμβανε....Τίμια πράγματα!

Vietnam

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : Π. Φάληρο

ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: VIETNAM

ΚΟΥΖΙΝΑ: Βιετναμέζικη κουζίνα

-Έλα ζαργάνα μου να σε βγάλω έξω…Να σε πάω στη Βάρη, να φάμε τα κοψίδια μας, μπριζολάκια μας, τα λουκάνικά μας να πιούμε και ένα κιβώτιο σόδες να έρθουμε να ισιώσουμε….(Της είπα)

- Πάλι κοψίδια???? Πάλι παϊδάκια???? Πάλι θα πάμε στον βλάχο με τις μουστάκες??? (Μου είπε)

-Μα τι θές επιτέλους από μένα…Στα καλύτερα σε πάω (της απάντησα αγανακτισμένος)

-Θέλω να πάω να φάω κάτι που δεν έχω ξανά φάει…Να μην μυρίζουν τα ρούχα μου φεύγοντας….Να δώ εκλεπτυσμένο κόσμο….Το νερό να το έχουν σε παγοθήκη και όχι σε βρώμικες κανάτες (ανταπάντησε με απέχθεια).

-Το κέρατο μου μέσα…Πάλι για βρώμικο θα τρέχουμε μετά. Ντύσου και σε δέκα λεπτά είμαι εκεί…

Σε δέκα λεπτά ήμουν εκεί. Ντυμένος γαμπρός. Σινιέ…..Ζαργάνα μου, της είπα, απόψε θα σε κυκλοφορήσω στα καλύτερα….

Και την πήγα στο καλύτερο βιετναμέζικο εστιατόριο που ήξερα. όχι πως ήξερα κι άλλα δηλαδή, αλλά να μην μας περνάει και μπουρτζόβλαχους.

Το μαγαζί ήταν φοβερό…Όπως ακριβώς αρμόζει σε ένα κυριλέ ασιάτικο εστιατόριο.

Ένας μη μου άπτου σερβιτόρος-μετρ-κάνω τα πάντα εκεί μέσα μας,  υποδέχτηκε στην στενή είσοδο και μας οδήγησε στο πριβέ τραπέζι μας. Χμμμμ…όχι και τόσο πριβέ.. Μάλλον απομονωμένο θα το έλεγα.

Η διακόσμηση έντονα ασιάτικη. Και πολύ καλόγουστη. Άνετα τραπέζια και καρέκλες με κόκκινο κάλυμμα, σαμπανιέρες σε κάθε τραπέζι για να βάλεις το κρασί και το νερό σου (ακούς ξινή..???).

Το μενού πολυποίκιλο, να μην ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις....Τελικά καταλήξαμε σε μια απίστευτη σαλάτα με μοσχάρι και καυτερή σάλτσα και σε ένα πιάτο με 2 τεράστια  βιετναμέζικα spring rolls γεμιστά με λαχανικά και κρέας τα οποία τα συνόδευε η γλυκόξινη σάλτσα σε μια παραλλαγή της κλασσικής, για ορεκτικά.

Η σαλάτα πλούσια σε μοσχάρι και λαχανικά κομμένα ζουλιέν σου άφηνε εκ των υστέρων την καυτερή της γεύση και τα spring rolls ήταν όσο τραγανά έπρεπε, με αρκετή γέμιση….

Για αρχή ήταν ότι έπρεπε….

Τα κυρίως πιάτα ήρθαν από την χαμογελαστή σχιστομάτα σερβιτόρα, η οποία με άναρθρες ελληνοβιετναμεζικες κραυγές τα άφησε ευγενικά πάνω στο τραπέζι εξηγώντας μας τι είναι το καθένα.

Είχαμε επιλέξει χοιρινό με μήλα και μοσχάρι σετζουάν….και βέβαια το κλασσικό τηγανιτό ρυζάκι στην πλούσια έκδοση του να συνοδεύει…

Το χοιρινό με το μήλο ήταν καλό, αλλά δεν μας ενθουσίασε. Καλομαγειρεμένο βέβαια, αλλά το περιμέναμε κάπως διαφορετικό.

Το σετσουάν έδωσε ρεσιτάλ. Καυτερό όσο έπρεπε, χωρίς να θές να βάλεις το κεφάλι σου στην σαμπανιέρα μετά για να συνέλθεις. Μέσα στο πιάτο υπήρχαν χοντροκομμένα λαχανικά και πλούσια ποσότητα μοσχαριού κομμένη σε μικρά φιλετάκια….Νιαμιιιιιιιι….Εγώ το γεύμα μου το συνόδεψα με μπυρίτσα. Η ξινή με νερό.!!!!!!

Η βάρη ήταν μια ανάμνηση στο μυαλό μου….Είχε δίκιο η ξινή. Το εστιατόριο έσκιζε….Το επιβεβαίωναν και στα μάτια μας και τα γύρω τραπέζια….Ήταν η πρώτη φορά μέσα σε έθνικ κουζίνα που συναντήσαμε τόσες πολλές οικογένειες με παιδάκια τα οποία έτρωγαν, τα σκασμένα, σαν να μην υπάρχει αύριο.

 Όμως …..κάτι έλειπε….Βλέπεις οι γκουρμεδιές αυτές σε χορταίνουν μεν αλλά κάτι σου λείπει δε…και τελικά ανακάλυψα ότι είχα μια λιγουρίτσα για γλυκό….

Άνοιξα τον κατάλογο και διάλεξα το πιο περίεργο. Παγωτό κακάο μέσα στον καρπό του κακάο….Πρωτότυπο σκέφτηκα….

Ήρθε και το παγωτό μου με μια ομπρελίτσα πράσινη από πάνω. Ως παγωτό δεν έλεγε και πολλά. Νερό, της είπα είναι. Όμως ο καρπός του κακάο είχε μια τσαχπινιά….

Μου άρεσε αυτό το εσταιατόριο και θα ξαναπάω…Μου άρεσε που οι τιμές ήταν λογικές, που δεν έδωσα μια περιουσία και που φάγαμε κάτι πρωτότυπο, είδαμε καλό κόσμο, η ξινή είχε την σαμπανιέρα που ζητούσε και σταμάτησε επιτέλους για ένα βράδυ να γκρινιάζει….

Όνομα μυστήριο

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : Κορυδαλλός

ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: Αψέντι

ΚΟΥΖΙΝΑ: Μπυραρία με ψαγμένες γεύσεις

Πλέον: έκλεισε !!! 

- «Έλα μ’ ακούς??? Άσε είμαι πολύ στεναχωρημένη…Στη δουλειά σήμερα μου την είπε το αφεντικό, του την είπα και εγώ, μου την ξαναείπε εκείνος, τον έστειλα στο διάολο. Μήπως ξέρεις τι ώρα ανοίγει ο ΟΑΕΔ αύριο?»

-          Πεινάς???(ο άκυρος)

-          Με δουλεύεις?

-          Σήκω να πάμε να φάμε.

-          Που μωρέ θα τρέχουμε πάλι?

-          Στο Αψέντι, να πιούμε και μπυρίτσα να πνίξεις τον πόνο σου.

Ώρα 10 το βράδυ, στην Πλατεία Ελευθερίας. Το μαγαζί προσφάτως ανακαινισμένο, με «κολωνακιώτικο» στυλ, υστερεί κατά πολύ από αυτό που μέχρι πρότινος αντιπροσώπευε. Ήταν ένας όμορφος, ζεστός χώρος, με ξύλινα τραπέζια, ασφυκτικά γεμάτος και τις καθημερινές. Πλέον έχει εξελιχθεί σε Βar-restaurant με έντονο φωτισμό και χρώματα. Εκείνο το βράδυ ήταν σχεδόν άδειο. Δυο παρέες ήταν δεν ήταν …

To μενού έχει παραμείνει το ίδιο. Και συνεχίζει να μας αρέσει.

 Δεν είχαν βέβαια να μας φέρουν πάστα ελιάς μαζί με τα αχνιστά ψωμάκια που μας σέρβιραν…

-Και πως θα τα φάμε τώρα χωρίς πάστα ελιάς??? σιγοψιθύρισε η ξινή….

-Τρώγε…

Το σέρβις του, γρήγορο και φιλικό, με πολύ δόση χιούμορ όπως μας αρέσει.

Τα ορεκτικά ήρθαν και τα μοτεράκια άρχισαν να δουλεύουν .

Οι τηγανιτές πατάτες με μπέικον, τσένταρ και κρέμα γάλακτος απλά δίνουν ρεσιτάλ. Ξεροψημένες όσο πρέπει, κριτσανιστές, δένουν μοναδικά με τα άλλα υλικά και σου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση να κάνεις μμμμμμμμμμμμμμμ!!!!

Τα αγαπημένα μανιτάρια πέρασαν σε δεύτερη μοίρα αλλά ήταν εξίσου νόστιμα και καλομαγειρεμένα ..

Τα κυρίως πιάτα ήταν  μεξικάνικα φαχίτας και κινέζικο κοτόπουλο με δαμάσκηνα. Ίσως τα καλύτερα από όσα έχουμε δοκιμάσει μέχρι σήμερα στα γκουρμεδιάρικα αποτέτοια…

Η ποικιλία από μπύρες μεγάλη, ευφάνταστη λίστα με αρκετές μπύρες που δεν είχαμε ξανασυναντήσει. Ήπιαμε τρείς (Πάντα πίνουμε 3)

Το φαγητό μας ήταν σχεδόν ηδονιστικό. Ο Απόλυτος οργασμός του υδατάνθρακα και των λιπαρών. Ο έγχρωμος σερβιτόρος μας κοίταζε και χαμογελούσε….Εκεί λιγάκι είπαμε να ηρεμήσουμε. Κάτι ήξερε αυτός…..

Μετά από λίγες μέρες πήγαμε αντροπαρέα. Η ποικιλία κρεάτων  που παραγγείλαμε ήταν σαν την interamerican-μεγάλη και σίγουρη !!!! Ο έγχρωμος ακόμα χαμογελούσε. Πρέπει να είχα μουγκρίσει πολύ τότε με τις πατάτες.

Αν και οι τιμές έχουν αυξηθεί σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια και η ποσότητα έχει λίγο μικρύνει, όταν φεύγεις δεν τα κλαίς τα ευρώπουλα σου και σίγουρα σου περισσεύουν για να ζήσεις τον υπόλοιπο μήνα.

Ρωτάς αν θα ξαναπάμε? Θα σε πάρουμε τηλέφωνο να έρθεις και εσύ γιατί σε βλέπω, ζήλεψες….

Μπυραρία

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : Ρέντης

ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: Biri Biri

ΚΟΥΖΙΝΑ: Υποτίθεται Μπυραρία

Πλέον: έκλεισε !!! 

Η βρόχα έπεφτε straight through….Και τα φωτάκια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και τις βιτρίνες λαμπίριζαν ακόμα…Το κρύο τρύπαγε κόκαλα….Ώρα 9 το βράδυ….και εμείς ακόμα ψωνίζαμε….Ό, τι βρίσκαμε μπροστά μας…Είχαμε βλέπεις ξεκινήσει από το πρωί για να πάμε στην Ερμού να δούμε το δέντρο…Μόνο αυτό δεν αγοράσαμε γιατί απλά δεν το πουλούσαν….Στο τέλος δεν είχαμε λεφτά ούτε για τα οδοιπορικά μας για τον Πειραιά ….Ευτυχώς που είχαμε αυτοκίνητο….

Καταλήξαμε στου Ρέντη...μπήκαμε στο Village και από παντού μας έρχονταν μυρωδιές….Εγώ ήθελα λουκάνικα. Εκείνη Ποπ-Κορν… Τελικά φάγαμε λουκάνικα. Μαύρη η ώρα και στιγμή.

Μπήκαμε στο εστιατόριο, καθίσαμε και ανακαλύψαμε οτι τίποτα δεν έχει αλλάξει εκεί μέσα. Μόνο το όνομα του. Το παλιό μεξικάνικο μεταμορφώθηκε εν νυκτί σε μπυραρία. Με μια κίνηση ΜΑΤ. Απλά άλλαξε ταμπέλα και ονομασία. Μέσα εξακολουθούσαν να υπάρχουν τα ίδια χρώματα, τα ίδια καθίσματα, η ίδια διακόσμηση…

Ο κατάλογος ήταν τρομερά εμπνευσμένος…Τα ίδια και τα ίδια. Ότι έχετε φάει στις κατά καιρούς μπυραρίες που έχετε πάει τα ίδια θα φάτε και εδώ…Βέβαια λίγο πιο κρύα. Γιατί όταν οι άνθρωποι εκεί μιλάνε για κρύα πιάτα κυριολεκτούν. Τώρα τι σχέση έχει το κρύο πιάτο με το ψητό λουκάνικο είναι ρητορικό ερώτημα.

Μια ευγενική κοπέλα, με όμορφο χαμόγελο μας ρώτησε αν θα θέλαμε να μας φέρει nachos. Είχαν ξεμείνει κάτι σακούλες από τότε που ήταν μεξικάνικο. Το δεχτήκαμε.. Ευγενικοί οι  άνθρωποι μας κερνάνε κι όλας.

Τα nachos  ήρθαν αμέσως μετά την παραγγελία μας. Ενα μπολάκι γεμάτο τρίματα. Ούτε ένα ολόκληρο για δείγμα. Τα φάγαμε όπως τα σπουργίτια. Σαλιώναμε τα δάχτυλα μας και τα πιάναμε.

Στη συνέχεια ήρθε ένα πλατό με λουκάνικα, κοτόπουλο 2 μπεφτεκάααακια και σάλτσες. Αν κάποιος ήταν κακός θα έλεγε ότι είχε ξεμείνει από το μεξικάνικο. Εγώ που είμαι καλός άνθρωπος λέω ότι ήταν απλά κρύα. Ξεκινήσαμε να τρώμε και έφτασε και η γερμανική πατατοσαλάτα και τα μανιτάρια. Η γερμανική πατατοσαλάτα  ήταν απλά μια πατατοσαλάτα, αδιάφορη. Τα μανιτάρια ήταν ωραία. Η ποικιλία του μαγαζιού από μπύρες ήταν μεγάλη, με πολλές επιλογές και ενδιαφέρουσες ετικέτες. Πήραμε 3 διαφορετικές και μας άρεσαν και οι τρείς. Βέβαια ξέρουμε να διαλέγουμε και εμείς έτσι?

Η αλήθεια είναι το περιβάλλον δεν σε καθήλωνε. Ήθελες να φύγεις. Όταν όμως ήρθε ο λογαριασμός μείναμε….Στον τόπο!!!

Δεν θα πω τιμή γιατί μας διαβάζουν μικρά παιδιά και καρδιοπαθείς..

 Ένα μόνο θα πω. Τα nachos μας τα χρέωσαν 2 ευρώ κατά άτομο.

-«Εγώ σου έλεγα να πάρουμε ποπ-κορν» πέταξε την κακία της η άλλη.

-« Προχώρα, μη μιλάς και μην κοιτάς πίσω σου» είπα καθώς απομακρυνόμασταν……

Θέα θάλασσα

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : Λουτρόπυργος

ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: ??? το πρώτο μόλις μπαίνεις Λουτρόπυργο...  ΤΡΑΤΑ νομίζω

ΚΟΥΖΙΝΑ: Θαλασσινά μεζεδάκια  

Με είχε πρήξει... Να πάμε στο καινούριο mall στον Ασπρόπυργο, να πάμε, να πάμε να πάμε….

Τι μου το λέγε δυο φορές την βδομάδα, τι email μου έστελνε, τι φυλλάδια άφηνε πάνω στο τραπέζι για να τα δώ….. 

Για να γλυτώσω την μουρμούρα την βούτηξα ένα Σάββατο, την έβαλα στο αυτοκίνητο και την πήγα. Δεν της άρεσε!!!! Ούτε και μένα ….Αφού λοιπόν γυρίσαμε non stop 4.000 τετραγωνικά ,  μεσημέριασε. Λίγο η ζέστη, λίγο ο καλός καιρός λέω ,άντε , να πάμε και προς θάλασσα μεριά να φάμε και κανένα καλαμαράκι….

Αρχίσαμε να ψάχνουμε τα φημισμένα ταβερνάκια της Ελευσίνας…Τελικά αφού κάναμε την Ελευσίνα δέκα φορές πάνω κάτω το πήραμε απόφαση ότι ταβέρνες εκεί δεν υπάρχουν. Και ξάφνου….Να οι σωτήρες μας…..Δύο ταλαίπωροι αστυνομικοί….

-Παιδιά καλησπέρα…Πεινάμε και θέλουμε καλαμαράκια….

-Καλέ στον Λουτρόπυργο να πάτε….πρώτο στενό αριστερά, τέταρτο φανάρι δεξιά, έκτο καντηλάκι από την παλιά εθνική και φτάσατε…. Εκει πάμε και εμείς να φάμε….

Ε, μια και δυο φτάσαμε.

Ένα πολύ όμορφο ταβερνάκι, σε μια αυλή με θέα την θάλασσα..

Το περιβάλλον χαλαρό…Κλασσικές καρεκλίτσες βαμμένες κίτρινες (είχε ξεθωριάσει λίγο το χρώμα) και κλασσικά τραπέζια  ταβέρνας.

Το σέρβις απλό και φιλικό…Και γρήγορο….

Είχε επίσης αρκετό κόσμο παρά το περασμένο της ώρας (5 παρά φτάσαμε τελικά)

Η all time classic  χωριάτικη, το ουζάκι και οι πατάτες που ήταν κομμένες στο χέρι και όχι φωτοτυπία, προσγειώθηκαν σε χρόνο ρεκόρ στο τραπέζι μας…Και σε χρόνο ρεκόρ φαγώθηκαν…Είπαμε είχε πάει 5 το απόγευμα.

 Ακολούθησε μια γαριδοσαλάτα η οποία δεν ήταν γαριδοσαλάτα. Ήταν σουριμι-σαλάτα….Ξέρεις αυτό το τύπου αγνώστου κατάστασης υλικό που μυρίζει σαν ψάρι, κόβεται σαν κρέας και το πληρώνεις σαν χαβιάρι….Ναι αυτό.

 Σουρίμι λοιπόν με μπόλικη μαγιονέζα για να σπάει την ψαρίλα και πικλες. Το φάγαμε ένεκα της πείνας αλλά δεν θα το ξαναπαίρναμε.

Ακολούθησαν εξαιρετικά τηγανιτά καλαμαράκια , 4 γαρίδες σαγανάκι με φοβερή κόκκινη σάλτσα η οποία περιείχε φέτα και λαχανικά και γαλέος σκορδαλιά. Τα τηγανιτά κολοκυθάκια που ήρθαν στην συνέχεια έγιναν κοκκινιστά με δική μας πρωτοβουλία. Η σάλτσα της γαρίδας ήταν τόσο καλή που δεν έπρεπε να πάει χαμένη…

Βαφτίστηκαν λοιπόν σε αυτήν τα κολοκύθια….Και εγένετο χαμός.

Μικρή παρατήρηση μόνο, ότι θα θέλαμε να ήταν πιο λεπτά κομμένα για να μην τραβάνε τόσο λάδι…

Περάσαμε πολύ καλά. Και φάγαμε και καλά. Επιτέλους.

Ήλιος, θάλασσα, μουσική και φαγητό στην προνομιακή τιμή των 51 ευρώ ακριβώς…

Την επόμενη φορά θα φάμε και μύδια αχνιστά  τα οποία όλα  τα διπλανά τραπέζια τα τιμούσαν δεόντως…..

ΚΟΥΖΙΝΑ: ΔΙΕΘΝΗς-ΛΙΒΑΝΕΖΙΚΗ

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : ΓΛΥΦΑΔΑ
ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: ΒEIRUT
ΚΟΥΖΙΝΑ: ΔΙΕΘΝΗς-ΛΙΒΑΝΕΖΙΚΗ

Ξεκινήσαμε και εμείς ένα Σαββάτο βράδυ, αργούτσικα θα έλεγα, με προορισμό την πολύσύχναστη και πολύβοη γλυφάδα.

Φτίσαμε αίμα μέχρι να φτάσουμε απο την κίνηση αλλά μέσα μας βαθιά πιστεύαμε απο το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει....

Τελικά, χωρίς μεγάλο ψάξιμο και αφού είμαστε και αστέρια στο παρκάρισμα φτάσαμε στον προορισμό μας.

Μπήκαμε στην γεμάτη με φυτά αυλή και οδηγηθήκαμε στο εσωτερικό χώρο του μαγαζιού.

Κανένας ενθουσιασμός....Αν εξαιρέσουμε τον σερβιτόρο με καπέλο ταλιμπάν και μια χορεύτρια με τιρκουάζ παραδοσιακή στολή η οποία ομολογουμένως ήταν καλή, δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε αν το μαγαζί ήταν ταβέρνα, σουβλατζίδικο ή παραδοσιακό Λιβανέζικο...

Το πρώτο μείον είχε ήδη μπεί στο τεφτέρι.

Το σέρβις? Χμ...το πάλευε όσο μπορούσε αλλά χωρίς να σκίζονται κιολας. Δεύτερη γραμμή στο μπλοκάκι...

Ας φάμε λέμε μια που ήρθαμε και έχουμε ξελιγωθεί....

Ανοίγουμε το μενού....και αρχίζουμε να ψαχνόμαστε....

Υπήρχε ποικιλία απο ορεκτικά, τοπικά και μη...

Εύλογη ερώτηση: Τι δουλειά έχει η χωριάτικη με φέτα σε καθαρόαιμο λιβανέζικο?????

Το προσπεράσαμε όμως...

Είπαμε πάνω απο όλα καλή διάθεση και πείνα.

Παραγγείλαμε χούμους, σαλάτα ταμπουλέ, μελιτζανοσαλάτα, φαλάφελ, κάτι πιτάκια με κιμά ως ορεκτικό....

Το χούμους πραγματικά καλό...Μας φέρανε και μια γενναιόδωρη ποσότητα απο ΝΑΝ, πιτάκια δηλαδή λιβανέζικα, τα οποία τα πήραμε μαζί για τον δρόμο όταν φύγαμε...Το γιατί θα το καταλάβετε αν συνεχίσετε να διαβάζετε....

Η μελιτζανοσαλάτα έμοιζε με αυτή της μαμάς μου...Η μαμά μου δεν είναι απο το Λίβανο οπότε μάλλον για ελληνική την έκοψα.....Καλή ήταν, χωρίς πολλά μπαχαρικά και με ανεκτό σκόρδο...

τα φαλάφελ και τα πιτάκια με κιμά ήρθαν χλιαρά προς κρύα. Παρ όλα αυτά ήταν νόστιμα.

Η μεγάλη έκπληξη ήταν η σαλάτα με ταμπουλέ...Φοβερός ο μαιντανός , ζουμερή η ντομάτα, ξινό το λεμόνι....Ταμπουλέ δεν βρήκαμε....Ψάξαμε, ψάξαμε τίποτα...Μέχρι που ρωτήσαμε...ΑΑΑΑ!!!δεν βάζουμε πολύ ταμπουλέ...Ίσα ίσα για να υπάρχει..Ελα όμως που δεν υπήρχε...Τελικά βοσκήσαμε μαιντανό.

Ως προς το κυρίως πιάτο....

Δύο απο τα 8 πιάτα που είχε ως κυρίως δεν υπήρχαν, είχαν λέει τελείωσει...Δεν πειράζει βρε άνθρωπε, φέρε μας ένα κεμπάπ με κοτόπουλο και ένα με κιμά...

Ξάφνου εκεί μέσα στην πείνα γιατί μέχρι τώρα 3 άτομα με αλοιφές δεν τρέφονται, έρχεται μια μικρή πιατελίτσα σκεπασμένη περίτεχνα με μια πιτούλα..Την γνωστή πιτούλα που τρώγαμε με τις σαλάτες...

Κανένας δεν τολμούσε να σηκώσει την πιτούλα να δει τι υπήρχε απο κάτω... Προς έκπληξη μας στη συνέχεια καταλάβαμε οτι τα δύο κυρίως πιάτα ήρθαν ενομένα σε αυτή την λιλιπούτεια πιατέλα...2 καλαμάκια με κοτόπουλο το οποίο το έχουμε ξαναφάει όπου κι αν έχουμε πάει και 2 καλαμάκια με μπιφτέκι-κεμπάπ το οποίο το βρίσκεις και στο τελευταίο σουβλατζίδικο της Αθήνας.

Μα καλά μόνο αυτά είχε το πιάτο????Οχι βέβαια....Είχε απο κάτω 2 απο αυτές τις γνωστές και πολυφάγωτες πλέον πιτούλες, 2 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ψητές ντομάτες καιιιιιι μια χούφτα πατάτες τηγανητές....

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΞΕΝΕΡΩΜΑ...΄ξενερώσαμε τόσο πολύ που δεν τα φάγαμε ολόκληρα κι ας πεινάγαμε...

Ήπιαμε και απο ένα ποτήρι κρασί λευκό και πολύ νερό για να χορτάσουμε.

Ζητάμε τον λογαριασμό, ψάχνοντας στο μυαλό μας που έχε βρόμικο εκεί κοντά τουλάχιστον να πάρουμε κάτι για τον δρόμο.

Μαζί με τον λογαριασμό ήρθε και το γλυκό....Κάτι χαριτωμένα σιροπιαστά κρεπάκια γεμισμένα με παραδοσιακή λιβανέζικη κρέμα (δεν παίρνω κι όρκο)...

Ξεδιπλώνουμε τον λογαριασμό και δίνουμε 66 ευρώ εκ των οποίων τα 20 αφορούσαν την χρέωση μας για το θεσπέσιο κυρίως πιάτο (ναι ναι εκείνη την πιατελίτσα με τα καλαμάκια) τα υπόλοιπα για τον μαιντανό και τις αλοιφές και ανακαλύπτουμε οτι τα κομμάτια μας χρέωσαν και το γλυκό!!! Ίσως ήταν και η μόνη παραδοσιακή λιβανέζικη κίνηση που έκαναν....

Φεύγοντας πήραμε τα πιτάκια μαζί...Ίσως γιατί τα συνηθίσαμε, ίσως γιατί φοβηθήκαμε μήπως και δεν βρούμε βρόμικο στον δρόμο για το σπίτι.

Αμίλητοι κλαίγαμε τα λεφτά μας...

Ευχαριστώ δεν θα ξαναπάρω....

Καλό Φαγοπότι

Η ιστορία άρχισε από όταν απέκτησα μία μόνιμη σχέση.

Για να μην τα πολυλογώ και των δύο οι γονείς μαγειρεύουν αρκετά καλά σπιτικές νοστιμιές αλλά και η τότε σχέση μου (πλέων γυναίκα μου) μαγείρευε αλλά και μαγειρεύει εξαιρετικά καλά.

Όταν βγαίναμε να φάμε έξω λοιπόν , ο ουρανίσκος μας ήταν αρκετά παιδεμένος αλλά και εκπαιδευμένος. Έτσι λοιπόν πέσαμε σε αρκετές ευτράπελες περιπτώσεις που αφορούσαν είτε τις τιμές είτε τις ίδιες τις γεύσεις…

Με την αφορμή αυτή, μου ήρθε η ιδέα για αυτό το blog, έτσι ώστε να σας εξιστορώ τις περιπέτειές χωρίς κανένα ίχνος εμπάθειας, έτσι απλά και μόνο μπας και παροτρύνω κάποιους στο να «παιδέψουν » τον δικό τους ουρανίσκο !!!