ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ : Αιγάλεω
ΟΝΟΜΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ: Cap Cap
ΚΟΥΖΙΝΑ: Café – Ζαχαροπλαστείο
Cap cap σημαίνει κατά τον ιδιοκτήτη
του ο ήχος της βροχής που πέφτει στα κεραμίδια....
Είχα καιρό να φάω κάτι νόστιμο
για σαββατιάτικο πρωινό, η ξινή με ύφος χιλίων καρδηναλίων μου ανακοίνωσε ότι βρήκε το ΑΠΟΛΥΤΟ μικρό καφέ των βορείων προαστίων, το οποίο μπλα μπλα μπλα έχει αλμυρές πίτες και μπλα
μπλα μπλα μάφιν και μπλα μπλα μπλα μικρά γλυκάκια και καφέ! Όπου μπλα μπλά μπλα
σημείωσε άντρα αναγνώστη χιλιάδες άλλες
πληροφορίες οι οποίες δεν αφορούν το
μέσο λογικό άνθρωπο.
Την πήρα και την πήγα. Το
καφέ-ζαχαροπλαστείο-του χάρυ πότερ το άντρο- βρίσκεται κρυμμένο σε ένα στενάκι
στο Αιγάλεω λίγα στενά πάνω από τη στάση του μετρό.
Τα έξω τραπέζια ασφυκτικά γεμάτα από μικρά κοριτσάκι ηλικίας έως 19 ετών Ξέρεις από εκείνα που θέλουν να τρέξουν
στα λιβάδια με τα αγριολούλουδα και να κυληστούν στις παπαρούνες....Ναι,
υπάρχουν και ρομαντικές ψυχές αγαπητέ αναγνώστη....
Μέσα στο μαγαζί η ίδια
κατάσταση...Μικρά και μεγάλα τραπέζια με διαφορετικές καρέκλες το καθένα σου
δημιουργούσαν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα μικρό γαλλικό μπιστρό. Από το
ταβάνι κρέμονταν σκούπες μαγισσών και στον μεγάλο τοίχο μια σύνθεση από όμορφα
ξύλινα ράφια τα οποία στόλιζαν μικρά αντικείμενα.
Πρώτο φάουλ....Ξεσκονίστε λιγάκι κανένα
ράφι....
Πρώτο Θετικό....Ο φωτογράφος του
σάιτ είναι απίστευτος...έχει κάνει το μαγαζί μα φαίνεται υπερτεράστιο.....
Στην σάλα επικρατούσε ...Αναρχία
να το πώ....Της τρελλής να το πω....πως να το πω δεν ξέρω....
Βρήκαμε ένα μικρό τραπεζάκι δίπλα
στο πάσο με τα γλυκά και τις πίτες και απολαμβάναμε την θέα του εργαστηρίου. Η
σερβιτόρα ήρθε και ζητήσαμε κατάλογο ο οποίος μας ήρθε σε λίγη ώρα αφού τον
πήρε πρώτα από άλλο τραπέζι...Και ναι λοιπόν, υπήρχε μόνο ένας κατάλογος στο
μαγαζί τον οποίο μοιραζόμαστε γιατί στόχος του καταστήματος εκτός των άλλων
είναι να μας μάθει και την «χαρα του να μοιράζεσαι»....
Επι του προκειμένου....4-5 πίτες,
κις λορέν και μια μεγάλη ποικιλία από μικρά λαχταριστά μάφιν...όλο και κάτι νέο
ετοιμαζόταν στο εργαστήριο το οποίο έβγαινε επί τόπου στο πάσο προς βρώση και
τέρψη....
Δοκίμασα την κις λορέν με το
κοτόπουλο και την μπάρμπεκιου σος η οποία ήταν εξαιρετική και η ξινή που είχε
μουγκαθεί γιατί ήξερε τι έχω να της σύρω, έτρωγε την μανιταρόπιτα της με φρέσκα
μανιτάρια και σπιτικό χωριάτικο φύλλο. Νομίζω οτι η μανιταρόπιτα ήθελε και κάτι
παραπάνω μέσα εκτός από μανιτάρια αλλά σε γενικές γραμμές ήταν καλή. Δοκιμάσαμε
και μάφιν με φυστίκι και κρέμα μπανάνα το οποίο ήταν φρεσκόταταο, ζουμερότατο
και πολύ καλοψημένο.
Επίσης δοκιμάσαμε την φυμισμένη
βουτυρόμπυρα (αγαπημένο ποτο του χάρρυ πότερ με καραμέλες γάλακτος) και μια
λεμονάδα η οποία αν και αναφερόταν ως σπιτική η γλυκιά σερβιτόρα μας ενημέρωσε
οτι είναι συμπυκνωμένη και την διαλύουν με νερό ή σόδα....
Επίσης η ίδια γλυκιά
σερβιτόρα δεν μπορούσε να μας απαντήσει σε ερωτήσεις που αφορούσαν τα ποτά μας,
όπως το υδρόμελο (με μέλι και μπαχαρικά) γιατί όπως μας ενωμέρωσε «εγω απο δω
μέσα μόνο καφέ πίνω»!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σε γενικές γραμμές δεν ήταν αυτό που περίμεναμε και αυτο που παρουσίαζαν στο σάιτ και στα διάφορα μπλογκ. Είναι
όμως μια καλή προσπάθεια αλλα θέλει ακόμα δουλειά...Και το εσωτερικό θέλει λίγη
δουλειά.Αν και αρκούντως στολισμένο μοιάζει να του λείπει κάτι....
Πάντως τα κοριτσάκια που
βρίσκονταν μέσα έδειχναν να το διασκεδάζουν και να απολαμβάνουν τα κεκάκια
τους....
Παρεπιμπόντως η γλυκιά πίτσα που
πήρα για το σπίτι...Δεν έλεγε....
