Η ιστορία του χάμπουργκερ

Το χάμπουργκερ είναι το σήμα κατατεθέν της γρήγορης μαζικής εστίασης και ένα από τα σύμβολα του αμερικάνικου πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Πρόκειται για ένα αμφίψωμο (σάντουιτς ελληνιστί) με ψητό η βραστό βοδινό, που σερβίρεται με λαχανικά και διάφορα καρυκεύματα (κέτσαπ, μουστάρδα κ.ά.).

Οι πρώτες καταβολές του χάμπουργκερ ανιχνεύονται στη Μογγολία του Τζένγκις Χαν. Ήταν βολικό για τους στρατιώτες της Χρυσής Ορδής να τρώνε με το ένα χέρι και με το άλλο να ιππεύουν. Η συνταγή πρέπει να πέρασε δια μέσου των Ρώσων στη Δυτική Ευρώπη και στις αρχές του 19ου αιώνα τη συναντάμε στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο μεγάλο λιμάνι του Αμβούργου (Hamburg), ως Rundstuck Warm, αποτελούμενο από φέτες ψωμιού με ψητό μπιφτέκι χοιρινού ή ως Brotchen με μπιφτέκι βοδινού.

Μερικές δεκαετίας αργότερα έφθασε στην Αμερική από Γερμανούς μετανάστες, όπου έμελλε να δοξαστεί. Στον Νέο Κόσμο επεκράτησε η εκδοχή του βοδινού κρέατος, που υπήρχε σε αφθονία, και το σάντουιτς πήρε την ονομασία Χάμπουργκερ (Hamburger), δηλαδή εκ του Αμβούργου προερχόμενο.

Για πρώτη φορά, η λέξη χάμπουργκερ αναφέρεται στις 5 Ιανουαρίου 1889 στην εφημερίδα της Ουάσινγκτον Walla Walla Union, όπως μας πληροφορεί το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης.

Από εκεί και πέρα πολλοί ερίζουν για την πρωτιά του χάμπουργκερ στις ΗΠΑ. Ο Τσάρλι Ναγκρίν θεωρούσε ότι αυτός σέρβιρε πρώτος χάμπουργκερ το 1885 στο πανηγύρι του Σέιμουρ στο Ουισκόνσιν. Την ίδια χρονιά, οι αδελφοί Μέντσις από το Χάμπουργκ της Νέας Υόρκης πουλούσαν τα δικά τους χάμπουργκερ στο τοπικό πανηγύρι. Το ονόμασαν Χάμπουργκ Σάντουιτς και ως καρυκεύματα χρησιμοποιούσαν κόκκους καφέ και μαύρη ζάχαρη. Πολλοί ιστορικοί της διατροφής θεωρούν τη συνταγή των Μέντσις ως την πρώτη αυθεντικά αμερικανική.

Ο παντοπώλης Φλέτσερ Ντέιβις από την Αθήνα του Τέξας διεκδικεί και αυτός τον τίτλο, έπειτα από ένα δημοσίευμα των Τάιμς της Νέας Υόρκης το 1974 και έρευνα της μεγάλης αλυσίδας φαστ-φουντ McDonald's. Μάλιστα, τον Νοέμβριο του 2006 η Βουλή του Τέξας ανακήρυξε την Αθήνα Πρωτεύουσα του Χάμπουργκερ.

Τελευταίος στη σειρά των διεκδικητών ο Λούις Λάσεν, που διατηρούσε σαντουιτσάδικο στο Νιου Χέιβεν του Κονέκτικατ το 1895.

Το 1906, ο σπουδαίος αμερικανός συγγραφέας Άπτον Σινκλέρ δημοσίευσε το περίφημο μυθιστόρημά του Η Ζούγκλα (εκδόσεις Γράμματα), που μεταξύ άλλων αποκάλυπτε τις άθλιες συνθήκες υγιεινής στα αμερικανικά σφαγεία. Αυτό ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από την πλευρά των καταναλωτών και ανάγκασε την κυβέρνηση να λάβει μέτρα.

Την επιφυλακτικότητα του αμερικανικού κοινού φρόντισε να διαλύσει στη δεκαετία του '20 η πρώτη αλυσίδα φαστ-φουντ White Castle, με μια μεγάλη καμπάνια δημοσίων σχέσεων, που επέβαλε το χάμπουργκερ σε μια Αμερική που επιτάχυνε τους ρυθμούς της. Μάλιστα, προς στιγμή, του άλλαξε το όνομα του σε σόλσμπερι στέικ (Salisbury steak), εξαιτίας των αντιγερμανικών αισθημάτων που επικρατούσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου χάθηκαν πολλές ζωές Αμερικανών. Ο όρος, τελικά, δεν επικράτησε. Όλα τα υπόλοιπα ήταν δουλειά της McDonald's, που διέδωσε το χάμπουργκερ σε όλο τον κόσμο, εκτός από την Ελλάδα (Goody's) και το Βέλγιο.

ΠΗΓΗ: sansimera.gr

Πώς να επιλέξετε το κατάλληλο σχήμα ζυμαρικών

Συνδυάζοντας την κάθε σάλτσα σας με το κατάλληλο σχήμα ζυμαρικών, μπορείτε να κάντε πραγματικά τη διαφορά στη γεύση του πιάτου σας. Ποιος το φανταζόταν…

Υπάρχουν αρκετά είδη ζυμαρικών για να κάνετε την καλύτερη επιλογή και οι γαστρονομικές πιθανότητες που απλώνονται μπροστά σας είναι περισσότερες απ’ όσες νομίζετε…

Οι Ιταλοί είναι μακαρονάδες και δεν το κρύβουν. Για αυτό άλλωστε, έχουν δημιουργήσει και μια μεγάλη ποικιλία από ζυμαρικά, που με τη σωστή χρήση και τους κατάλληλους συνδυασμούς γεύσεων, μπορούν να απογειώσουν ένα πιάτο. Ποια είναι όμως, τα 11 γνωστότερα είδη ζυμαρικών και με ποια σάλτσα αναδεικνύεται το καθένα από αυτά;

Πένες

Οι πένες –ριγέ ή όχι- με τις λοξά κομμένες άκρες τους, φυλακίζουν εξαιρετικά την εκάστοτε σάλτσα στο εσωτερικό τους και την απελευθερώνουν στο στόμα σας. Είναι ιδανικές για ελαφρύτερες και πιο υγρές κάπως σάλτσες, με βάση κυρίως την ντομάτα.

Ριγκατόνι

Το μακρόστενο αυτό, κυλινδρικό και παχύ ζυμαρικό με τις ρίγες «δένει» ιδανικά με πυκνές σάλτσες, με βαριά σχετικά γεύση. Η σάλτσα εισχωρεί τόσο στο εσωτερικό του μακαρονιού αλλά και στις χαρακιές στην επιφάνειά του και γίνεται πεντανόστιμο. Προτιμήστε το επίσης για μακαρονάδα φούρνου με σάλτσα ντομάτα.

Fusilli

Τα fusilli ή γνωστότερα στην Ελλάδα ως «βίδες», είναι ζυμαρικά με σύνθετο σχήμα και ταιριάζουν υπέροχα σε χρωματιστές σαλάτες, κυρίως κρύες, που συνδυάζονται μαζί με αλλαντικά και αποτελούν συνήθως το κυρίως γεύμα σας.

Bucatini

Τα bucatini είναι τα χοντρά μακαρόνια με τρύπα στη μέση, που παραδοσιακά προτιμούμε στην Ελλάδα για να συνοδεύσουμε τον χωριάτικο κοκκινιστό κόκορα. Ταιριάζει πολύ με βαριές σάλτσες, ιδιαίτερα δεμένες, που περιέχουν κρέας.

Spaghetti

Το γνωστότερο από όλα τα είδη ζυμαρικών, τα spaghetti «δένουν» όμορφα με ελαφριές σάλτσες, ενώ αναδεικνύονται εξαιρετικά στην κλασική aglio olio συνταγή με ελαιόλαδο και σκόρδο. Επίσης, στα spaghetti ταιριάζει πολύ το τριμμένο τυρί γιατί απλώνεται σε όλη την επιφάνεια και έχει έντονη παρουσία.

Παπαρδέλες

Μοιάζουν με τα λαζάνια αλλά είναι πολύ πιο πλατιά από αυτά. Προτιμώνται για να συνοδεύσουν βαριά πιάτα, με κύριο συστατικό το αρνί ή την πάπια και ταιριάζουν πολύ με πικάντικες κοκκινιστές σάλτσες.

Farfalle

Τα λεγόμενα και φιογκάκια, θυμίζουν παπιγιόν και ταιριάζουν πολύ με τα θαλασσινά και τις κρεμώδεις σάλτσες. Ιδανική συνταγή αποτελεί η σάλτσα από κρέμα γάλακτος, σολομό και βότκα.

Μαλλιά αγγέλου (φιδές)

Ο φιδές θυμίζει στη μορφή το τριχωτό της κεφαλής των παραδείσιων αυτών πλασμάτων. Εκτός από τη σούπα που συνηθίζουμε να τρώμε όταν είμαστε άρρωστοι, τα μαλλιά αγγέλου είναι πεντανόστιμα όταν συνοδεύονται από κρεμώδεις και αρκετά αραιές σάλτσες, αλλά και όταν μπαίνουν σε πληθωρικές σούπες.

Orecchiette & Κοχυλάκι

Τα οrecchiette σε σχήμα κουτάλας, έχουν ένα όνομα, του οποίου η ακριβής μετάφραση στα ελληνικά σημαίνει «μικρά αυτάκια». Το σχήμα τους εξηγεί το γιατί... Τόσο τα οrecchiette όσο και τα κοχυλάκια, ταιριάζουν άψογα με κάπως στεγνές σάλτσες, όπως για παράδειγμα το μπρόκολο με λουκάνικο ή μπέικον και ελαιόλαδο.

Tortellini

Τα tortellini αποτελούν από μόνα τους ένα εξαιρετικά πλήρες πιάτο, μιας και έχουν νόστιμη γέμιση από τυρί, κρέας, λαχανικά ή ψάρι. Παρ’ όλα αυτά συνοδεύονται με απλές σάλτσες με 1-2 μόνο συστατικά για να μην καλύπτουν τη γεύση της γέμισης, όπως π.χ. κρέμα γάλακτος, 4 τυριά ή απλή ντομάτα.

Tagliatelle

Τα λεγόμενα και λαζάνια στα ελληνικά, είναι ελαφρώς πιο πλατιά από τα spaghetti και πιο λεπτά από τις παπαρδέλες. Ταιριάζουν όμορφα με κιμά και μπόλικη παρμεζάνα.

Τα μαχαιροπίρουνα αλλάζουν τη γεύση του φαγητού;

Το χρώμα και το βάρος των μαχαιροπίρουνων ασκούν μεγάλη επίδραση στην γεύση του φαγητού, υποστηρίζουν επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Σε μελέτη που πραγματοποίησαν ανακάλυψαν ότι το τυρί μοιάζει πιο αλμυρό όταν κάποιος το τρώει με μαχαίρι αντί με πιρούνι, ενώ το γιαούρτι μοιάζει πιο πυκνό και καλύτερης ποιότητας όταν καταναλώνεται με ελαφρύ, πλαστικό κουτάλι.

Όσον αφορά τα χρώματα των μαχαιροπίρουνων, οι εθελοντές που συμμετείχαν στη σχετική μελέτη βαθμολόγησαν το απλό γιαούρτι ως πιο γλυκό και καλύτερης ποιότητας από τα γιαούρτια φρούτων όταν το έτρωγαν με λευκό κουτάλι.

Αντιθέτως, όταν έτρωγαν γιαούρτι με μαύρο κουτάλι, τα γιαούρτια φρούτων είχαν καλύτερη γεύση, ενώ όταν έτρωγαν με μπλε κουτάλι, το γιαούρτι φρούτων έμοιαζε πιο αλμυρό.

Η μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Flavour», υποδηλώνει ότι έχουμε «συναισθηματική αντίδραση στο χρώμα» και ότι μεγαλώνοντας μαθαίνουμε υποσυνείδητα να συσχετίζουμε τις διάφορες γεύσεις με συγκεκριμένα χρώματα.

«Τα ευρήματά τους υποδηλώνουν ότι φαινομενικά ασήμαντες αλλαγές στο σερβίρισμα του φαγητού μπορούν να επηρεάσουν την απόλαυση που αποκομίζουμε από αυτό», δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια δρ Βανέσα Χαράρ, από το Τμήμα Πειραματικής Ψυχολογίας της Οξφόρδης.

«Ως φαίνεται, το χρώμα του φαγητού μάς φαίνεται διαφορετικό αναλόγως με το φόντο – και επειδή στην απόλαυση του φαγητού συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις, αλλάζει και η γεύση του», πρόσθεσε.

Η μελέτη έδειξε επίσης ότι το χρώμα των μαχαιροπίρουνων επηρεάζει και το αίσθημα της πείνας – με το κόκκινο να είναι το χρώμα που κόβει την όρεξη.

Προγενέστερη μελέτη της ίδιας ερευνητικής ομάδας είχε δείξει ότι πιο δροσιστικά βρίσκουμε τα ροφήματα που σερβίρονται σε ποτήρια με ψυχρά χρώματα, όπως το μπλε και το πράσινο.